Wortellogica – anders
is zo gek nog niet
Column Miranda Meijer
Alles is relatief, volgens Einstein, daar ben ik het helemaal mee eens. Hoezo kan een wortel geen logica hebben? Alles wat nu eenmaal zo is, hoeft niet persé zo te zijn. Het is maar hoe je het bekijkt. Ik bekijk de dingen graag van zoveel mogelijk kanten. Mijn gedachtenspinsels deel ik via deze column. Meer is het niet. Of toch wel…..
Een verzameling samenlevingkjes
Soms zou je willen dat je alles overnieuw kon doen. Terug in de tijd en andere keuzes maken. Of knippen in de film en dat wat niet goed ging eruit halen zodat je de goede stukken overhoudt. Theorie en werkelijkheid staan in onze samenleving nog wel eens recht tegenover elkaar. Ligt eraan naar welk stukje samenleving je kijkt, hoe groot de kloof is. Volgens mij is namelijk de samenleving niet echt één samenleving maar een verzameling samenlevingkjes die we kunstmatig aan elkaar proberen te plakken omdat we geografisch nu eenmaal op dezelfde lap grond wonen. En we afgesproken hebben dat de lap waarop wij wonen Nederland heet en er door een kleine verzameling mensen wordt bepaald wat voor alle mensen op die lap het beste is. In theorie is dat een heel mooi idee, lekker makkelijk ook voor de grote groep mensen die zich graag laat leiden en fijn voor diegenen die graag als leider gezien worden. In praktijk blijkt het niet zo gemakkelijk te zijn en er best ook een paar nadelen te zitten aan deze manier van leven. Daar kun je van alles van vinden, dat vind ik ook maar daar ga ik het niet over hebben. Soms denk ik wel: zou het wat zijn als een landkaart flexibele lijntjes had die mee bewegen met de veranderende samenlevingen? Of een resetknop waarmee je het één en ander terugzet naar een vorige update en het gewoon nog een keertje opnieuw doet. Wie weet levert een nieuwe poging andere resultaten op.
Fouten maken mag
Dat klinkt misschien wat onlogisch maar zo gek is dat natuurlijk niet. Waarom zouden we anders op school leren over de geschiedenis van een land en de gevolgen van keuzes die men maakte als we er niet van hoeven te leren? Waarom roepen we anders met z’n alles dat fouten maken mag? Nee, moet zelfs. Mislukt je taart, ga je niet bij de pakken neerzitten maar begin je weer opnieuw. Dat moeten we met veel meer dingen doen: gewoon even opnieuw beginnen. Even de tijd stil zetten, afstand nemen en de situatie bekijken en vervolgens opnieuw beginnen. Ik deed dat toen mijn kinderen klein waren regelmatig: terugspoelen. Dan zat het ene kind in de kamer te spelen en de andere kwam van buiten naar binnen, dook zo ongeveer bovenop zijn broer en pakte datgene af waar hij mee zat te spelen. Ondertussen de uitleg in zeer verkorte versie met heel veel emotie de kamer in slingerend, als rechtvaardiging voor zijn nogal overdonderende actie. Zijn broer vatte dat echter nooit helemaal goed op en reageerde ook met de nodige emotie met als gevolg dat er van een goed te volgen gesprek geen sprake meer kon zijn. Maar ja, als je 7 en 9 bent, is dat misschien ook wel wat teveel gevraagd. Het betere handen en voeten werk neemt dan het grootse deel van de conversatie voor z’n rekening. Daar sta je dan als moeder en je denkt bij jezelf: “Daar gaan we weer!”. Zucht. Gelukkig is er de reset knop: fouten maken mag en van oefenen leer je. Mits er enige uitleg bij komt over het hoe dan wel. Dat is dus precies wat ik deed: kind 1 weer naar buiten met de instructie even opnieuw naar binnen te komen en alvast te bedenken of er een andere aanpak mogelijk is die wel een gesprek met woorden oplevert. Kind 2 gekalmeerd en vast voorbereid om de nieuwe binnenkomst. Take 2 kan beginnen.
Relaties
In relaties gaat regelmatig wat fout. Of niet zo lekker. Communicatie is het moeilijkste wat mensen doen omdat het zich niet beperkt tot woorden. Bovendien kun je heel goed dezelfde woorden gebruiken maar niet dezelfde betekenis. Ik heb nu veel mensen om mij heen die net zo zijn als ik: beelddenker. Omdat je beiden hooggevoelig bent, stem je makkelijk op elkaar af en heb je veel minder woorden nodig. Je voelt elkaar aan. Maar dat gevoel wil ook nog wel eens goede communicatie in de weg staan omdat het de gesproken woorden tegen spreekt. Of je gebruikt zo weinig woorden dat er toch onduidelijkheid ontstaat. Uitspreken van wat je voelt of denkt, vervangt het voelen niet. Juist niet, het vult aan. Want uitgesproken woorden zijn beter te toetsen dan uitgezonden gevoel. Je boodschap is luid en duidelijk te verstaan door de ander en die kan reageren. Als je niets zegt, ontneem je jezelf de kans te toetsen of je gevoel klopt. Dat is wat ik denk dat in veel relaties mis gaat: er wordt wel gevoeld, er worden beslissingen genomen gebaseerd op dat gevoel en er wordt gevoeld of het de juiste beslissing was. Keer op keer. Met als gevolg dat er steeds minder met elkaar gesproken wordt, getoetst of het nog wel klopt of je nog wel op dezelfde golflengte zit. Dan ben je wel met elkaar verbonden maar die verbinding is niet zo sterk. Er komt steeds meer ruis op de lijn. Er is een idee, misschien zelfs wel fantasie, van wat je relatie met de ander is. Dat idee voelt veilig en ook al voel je dan op een gegeven moment wel dat het niet klopt met de werkelijkheid, de veiligheid van het idee maakt dat je niet op de resetknoop drukt. Dat je niet zegt: laten we weer eens een avondje ongedwongen met elkaar van gedachten wisselen, even onze relatie resetten. Terug naar het moment dat we goed op elkaar afgestemd waren en elkaar niet alleen aanvoelden maar ook toetsten of ons gevoel klopte. In verbinding met elkaar, elkaars zinnen misschien wel aanvullend. Even de tijd stopzetten, even niet door het leven racend. Uit elkaar groeien is wat mij betreft het symptoom van de angst om fouten te mogen maken, het vertrouwen in elkaar te verliezen en het gevolg van communicatie zonder verbinding in woord en gevoel. Druk op die knop en sta even stil. Overnieuw beginnen, met enige uitleg over hoe dan wel, redt misschien geen relaties maar voorkomt wel een hoop ellende.
Zwijgen mag dan wel goud zijn, maar zonder het zilver wordt het wel heel stil. 😉