Wortellogica – Anders is zo gek nog niet!
Column Miranda Meijer
Alles is relatief, volgens Einstein, daar ben ik het helemaal mee eens. Hoezo kan een wortel geen logica hebben? Alles wat nu eenmaal zo is, hoeft niet persé zo te zijn. Het is maar hoe je het bekijkt. Ik bekijk de dingen graag van zoveel mogelijk kanten. Mijn gedachtenspinsels deel ik via deze column. Meer is het niet. Of toch wel…..
15 februari 2023
Valentijnsdag
Liefde is misschien wel het vreemdste, meest ongrijpbare fenomeen dat we als mens kennen. Net zoals voor zoveel dingen is het blijkbaar nodig om daar een dag aan te besteden. Googelend naar de betekenis en oorsprong van Valentijnsdag, want daar heb ik het over, blijkt er bij het ontstaan weinig romantiek gespeeld te hebben. Wel iets met een bisschop, geloof, heidense gebruiken, een executie en een wonder.
Een vaag verhaal wat meer zegt over de oer drang van de mens om zich voort te planten dan om lief te hebben. Als ik sceptisch ben, dan is dat hele liefdes gedoe meer iets wat vooral bij de jeugd tot doel heeft om ze überhaupt tot voorplanten te bewegen dan dat je daar nu de rest van je leven profijt van hebt. Vastgeroest in een eet, slaap, werk, alles met kids (misschien nog) ritme, dat zich dag na dag herhaalt en alleen afgewisseld wordt door verplichte feestdagen en vakantietripjes, is het gevoel van die alles overweldigende liefde iets wat in een heel erg ver verleden vast aanwezig geweest moet zijn. Dan helpt één dag met een goed bedoelde poging in de vorm van kaart of bloemen niet om de zon te laten schijnen. Maar goed, het leven gaat door zeggen we dan. Zo hoort het, dat heet dan huwelijk. Of relatie met allerlei voorwaarden.
Love is all
Sinds ik zelf die overweldigende liefde weer heb mogen voelen, ziet de wereld er heel anders uit. Dagelijkse zonnestralen van alle kanten, via verschillende kanalen maar vooral vanuit mezelf. In de spiegel kijken en denken: “Dat is nu een meid om van te houden!” is een veel beter begin van je dag dan: “Tandpasta weg, haar ok, weg wezen.” Liefde voor jezelf klinkt als een cliché, maar het is de vereiste om van andere te kunnen houden. De liefde van een ouder voor zijn of haar kinderen, is voor mij onvoorwaardelijk. Toch kun je je leven zó gaan aanpassen aan wat anderen belangrijk vinden, dat je dat zelfs niet meer voelt. Kan meegaan met de meute op een pad dat niet geschikt voor jou is ervoor zorgen dat je je hele gezin meesleept. Het tegenovergestelde gebeurt ook: toen ik het pad der liefde weer ging bewandelen, nam ik ook mijn hele gezin mee. Dat is het mooie van in verbinding staan met de mensen om wie je geeft: het werkt twee kanten op. Ik hou van mij, jij houdt van mij en daarom loop ik voor jou net een stapje harder, heb ik net iets meer geduld, stel ik mij net iets verder open en kunnen we alles tegen elkaar zeggen en met elkaar bespreken, maar dat hoeft niet. Dat is voor mij liefde. Liefde die stevig is en diep voelt en zorgt dat je voor elkaar blijft zorgen. Want je geeft om elkaar of beter: houden van.
En dan is er nog die andere liefde. Liefde die ook nog een seksuele aantrekking en diepgang kent. Liefde die van oorsprong bedoelt is om maatjes te creëren voor het leven, om te zorgen voor onze soort en dus de voorplanting. De liefde die vroeger angstvallig werd beperkt tot binnen een huwelijk (relatie). Liefde die je maar voor één iemand mocht voelen, ongeacht je werkelijke gevoel. Liefde die dan ook nog alleen tussen jongen en meisje mocht, want zo heurt het. En verder maken we er geen woord aan vuil: jongelui, zoek het maar uit. Dat moesten wij ook.
Lief zijn voor jezelf
Zo ongrijpbaar als die liefde is, het laat zich ook niet beperken. Daarvoor is de aantrekking te sterk. Daarvoor is de noodzaak ook te groot. Seks is iets van een mens nodig heeft. De behoefte aan te raken en aangeraakt worden, te knuffelen, te verbinden met lichaam en ziel waarbij alle remmen los mogen. Voelen tot in de volle breedte, in vertrouwen want naakter wordt het niet. Er valt niets te verbergen, je bent zoals je bent.
Dat maakt het ook heel kwetsbaar, is mijn ervaring. Zit je slecht in je vel, door wat voor omstandigheden dan ook, lukt het tussen de lakens ook niet. Dan kun je nog zo je best doen, maar wat je aan de buitenkant ook doet, het helpt niet echt als het probleem van binnen zit. Helaas is dat wel het laatste waar we het met elkaar over gaan hebben. Voor een grote groep volwassenen is het een taboe, voor veel kinderen helemaal niet. Praten over aanraking, gevoelens, je lijf en hoe dat voelt. Als volwassene, als ouder heb je de keus: ben ik er open in of kap ik het af. En hier zo over denkend (ben bezig met een boek over opvoeden, daar komt dit onderwerp zeker in) denk ik dan: zijn wij volwassenen dan zo anders dan kinderen?
Veilig slapen
Liefde draait om vertrouwen en veiligheid. Kinderen hebben om zich veilig te voelen een knuffel of tod of iets anders. Een vriend of maatje die overal mee naar toe moet, die ze nooit in de steek laat. Een vervanger voor de warmte en zachtheid van moeder (en vader, waarom niet?). Maar vooral een herinnering aan diegene waar ze het meest van houden op deze hele aardbol, die alles voor is. En kan en doet. Een herinnering aan onvoorwaardelijke liefde die ze vooral ‘s nachts nodig hebben. Want in het donker kan het heel eng zijn. In het donker kun je niets zien. Het liefst hou je je ogen open, maar die zijn moe. Je hele lijf is moe. Het wil slapen. Het moet slapen. Van slapen komt dromen. Dat kan heel mooi zijn. Dromen over wat je hebt gedaan, dromen over wat je nog gaat doen. Dromen over die ene…
Om te kunnen slapen, moet je je wel overgeven aan het feit dat je niet meer door hebt wat er om je heen gebeurt. Je terugtrekken in het donker of zoals een leerling van mij zei: “Ik zou graag weer eens zo willen slapen dat je dan gaat liggen, het zwart wordt, je je ogen weer open doet en het ochtend is.” Ik ken veel kinderen, jongeren en volwassenen die dat ook graag zouden willen. Ikzelf incluis. Want ik slaap niet slecht, maar het kan beter.
Hoe deed ik dat als kind? Had ik een knuffel om vast te houden? Sinds ik weer alleen slaap, slaap ik op zich een stuk beter. Met niemand een bed hoeven delen, bleek me meer op te leveren dan ik had verwacht. Alleen zo af en toe heb je toch behoefte aan veiligheid, aan iets om vast te houden, iets wat lekker ruikt en je ontspant. Iets wat je helpt naar het zwart te gaan en misschien wel te dromen….
Ik had als kind geen knuffel in bed maar een witte zakdoek. Jazeker, ook reserve want ik sliep niet zonder. Dat bleek dus precies te zijn wat er in mijn knusse, veilige bedje ontbrak: een knuffelhemd. Ja, ik heb een hemd, als knuffel, als tod. Die ruikt heerlijk en daardoor slaap ik als een roosje. Elke avond weer. Want wat als kind werkte, werkt nu ook. Ok, de lap is wel iets groter, maar dat ben ik ook. Iets. 😉