Focus, doel, richting, zin, scherpstellen. Al die woorden heb ik de afgelopen week regelmatig voorbij horen komen. Ze vielen me op. Blijkbaar is het dus belangrijk voor de mensen om mij heen. Voor organisaties (zonder plan geen geld), voor volwassenen, voor kinderen (‘Waarom doe je dat?), voor mij.
Allemaal woorden die hetzelfde doel hebben: je te motiveren. Aangevuld met succes en steun zorgt dat dat je in een flow komt. Je krijgt vleugels. En je gaat door tot je hebt wat je hebben wilt. Focus geeft ook duidelijkheid, structuur en heel belangrijk: rust. Het leuke is: het hoeft niet voor alles. Niet alles hoeft een doel te hebben, een nut. De afwisseling zorgt voor balans.
Ik was in mijn werk een beetje zwevende, had geen duidelijk, tastbaar doel. Dacht ik. Met hulp van Athilde White heb ik dat weer gevonden. Langzaam aan wordt het doel ook concreet, tastbaar. Een droom, een idee wordt werkelijkheid. Ik zeg nu hardop dat ik een ondernemer ben. Ik was altijd al een ondernemend type, hield van organiseren en nieuwe dingen doen. Ik ben ook geïnteresseerd in veel dingen, kan van alles. Dat maakt het wel lastig je te beperken tot 1 ding. Toch werkt dat beter als je een eigen bedrijf hebt. Want ja, wat doe je eigenlijk? Dat kan ik nu beantwoorden: ik haal het beste uit kinderen (Kind in Kracht) en dat doe ik in het Projectatelier en ook bij de kinderen thuis en op school. Daarbij put ik uit een rugzak vol kennis, kunde en ervaring en pas datgene toe dat bij dat kind op dat moment werkt. Er zijn altijd mogelijkheden, er zijn altijd oplossingen. En zo vervolg je je weg. Misschien eerst even samen, maar uiteindelijk kun je het zelf. En mocht je weer even de mogelijkheden niet zien, kom ik toch weer even meedenken en doen. Appeltje eitje.
Focus, kwijt of nooit gehad?
Zeker wel gehad. Dan weer wel, dan weer niet. Korte termijn doelen en lange termijn wensen. Er zit wel een rode draad in. Toen ik nog voor de klas stond op basisscholen, voelde (of nam?) altijd veel vrijheid om het onderwijs zo aan te passen dat het bij mij paste en de leerlingen. Zocht ik de mogelijkheden van het systeem en het team waarmee ik moest werken op en kreeg dan altijd voor elkaar dat het voor iedereen passend was. Een tijdje, en dan weer bij sturen. Of ik ging weer naar een andere school. Begint het spel weer op nieuw. Ik merkte eigenlijk door de jaren heen dat mijn speelruimte steeds kleiner werd. Ik zag oplossingen maar die mochten niet gebruikt worden. Ik voorzag kinderen die niet het beste uit hunzelf konden halen, maar niemand anders leek het te zien. Ook veranderde mijn privé situatie doordat we kinderen kregen, waardoor mijn speelruimte ook ander werd. Gaande weg raakte ik mijn focus kwa werk maar ook mijzelf kwijt. Ik was mezelf niet meer. Ik overleefde.
Na een lange tocht, veel obstakels en heel veel hulp ben ik weer terug. Zo voelt het tenminste. Er is alleen nu niet meer een school die mij ruimte en mogelijkheden geeft en mij motiveert vooral door te gaan op mijn weg. Ik heb mij zelf de ruimte moeten geven en moet dat blijven doen. Zelf zorgen voor de mogelijkheden en de motivatie. Ondernemen dus. Ondernemen is een vak op zich, dat ik dus heb moeten leren (aan het leren ben). Netwerken is een belangrijk onderdeel van ondernemen. Het gaat erom wie je kent, niet wat je kent. Ondernemers helpen elkaar en steunen elkaar. En niet alleen ondernemers. Toen ik merkte dat ik van alle kanten steun kreeg ik weer vleugels. “Blijf vooral doen wat je doet. Ik blijf je volgen”. Vleugels, Flow, motivatie. De kracht om door te blijven zetten.
Thuiszitter met vleugels
Als je thuiszitter na anderhalf jaar tekenen van herstel begint te vertonen en dan ook nog weet wat ie wil, dan krijgt ie vleugels. Door de druk van volwassenen die, vaak goed bedoeld, de plan helemaal mis sloegen, was hij zijn drive, zijn motivatie kwijtgeraakt. Hij kon en kan prachtig tekenen. Hij had daar al zo lang geen lol meer in gehad, dat hij dat niet meer wist. Niet meer naar school gaan betekent voor hem dat hij weer tekent. Dag en nacht. Hij krijgt steun van over de hele wereld, wordt gevraagd, heeft zijn eerste betaalde opdracht binnen. Mijn ondernemende, leergierige jongen is weer terug. Hij is niet te stoppen!
En hij heeft een doel: geld verdienen met zijn talent(en). Daar heeft hij ondertussen een opleiding bij gevonden, want hij wil nog meer leren. Van ons ouders krijgt hij alles wat hij nodig heeft: materialen, mogelijkheden, steun en tijd. Heel veel tijd. Want wij genieten niet alleen van zijn succes en enthousiasme, wij liften ook mee. De afgelopen jaren van keihard werken, zoeken en vechten hebben ons veel gebracht. Het positieve hebben we gehouden, het negatieve een plek gegeven of los gelaten. Nu komen alle puzzelstukjes bij elkaar en toch gaat ieder z’n eigen weg.
Het projectatelier als weg.
Het projectatelier is mijn doel en weg. Daar ligt nu mijn focus op. Daar vinden mijn zonen een werkplek, kunnen ze hun ei kwijt, de ene leerling een leerplek, de andere peers, sommige volwassenen vinden er inspiratie. Netwerken, kennis delen, leren van en met elkaar maar vooral: jezelf mogen zijn. Je mogen ontwikkelen op de manier die bij jou past, in de tijd die jou past. En dan is het ineens vanzelf sprekend dat je ook nog rekening houdt met elkaar. En zo ontstaat er structuur, orde die iedereen vrij laat. Een sprookje? Een droom? Zo te zien ben ik klaar wakker. Het atelier is echter nog lang niet af. Nu is het een plek voor iedere thuiszitter in de regio of welk ander kind dan ook dat op school niet zijn ei kwijt kan. Vind er je focus, stel je doel, bepaal je richting, vindt steun, begeleiding en mogelijkheden en leef je droom. Je bent nooit te oud om te dromen!