En dan ineens, is het zover. Dan ga je afscheid nemen. Tijd ook om even terug te kijken. Terug kijken naar februari 2011, toen ik kennis met je maakte. Vijf jaar was je toen, zo’n lief klein manneke. Zelfs toen had je al meer meegemaakt dan de meeste leeftijdsgenoten. Suikerziekte hoort bij jouw leven. Je weet niet anders en gaat er meestal goed mee om. Vooral in het begin had je daar veel last van. Daar kwam ook nog een diagnose autisme bij en je bleek hoog begaafd te zijn. Een hele kluif.
Ik kwam elke week, maakte een plan van aanpak zoals dat zo mooi heet maar moest eigenlijk altijd het plan weer aanpassen of zelfs in de prullenbak gooien. Heel af en toe kreeg ik een bericht van je moeder dat je in het ziekenhuis lag of weer was geweest. Dan hadden we geen plan nodig. Dan wilde je gewoon even je ei kwijt. Of lazen we een boek. Ik lees en jij luistert. Wat dat betreft is er nog niet zoveel veranderd.
Mijn zin en jouw zin
Jij wilde graag weten waar je aan toe was. Dat wil je nog steeds. In het begin kwam dat over alsof jij alles wilde bepalen. Je wilde de regie. Wat ik me goed kon voorstellen omdat je al zo vaak niets te vertellen had over wat er met je ging gebeuren. Ik had al snel door dat ik met een intelligente jongen te maken had. Meestal wist je het beter als ik en had je nog gelijk ook. Er waren echter toch ook wel dingen waar ik toch meer verstand van had. Dingen waar ik je bij kon helpen, moest helpen, zodat jij meer en meer jezelf kon zijn. Dat ging uiteraard zomaar niet. Zo makkelijk geef jij de touwtjes niet uit handen. En dus maakten we een deal: eerst mijn zin en dan jouw zin. Eerlijkheid voor alles. En lol.
Uit eindelijk kon ik alles van je vragen, als het ook maar leuk werd. Veel lol hebben we gehad. Van alles gebouwd, verzonnen. Vliegvelden, bruggen, treinstelsels. Langzaam aan kon ik steeds onvoorspelbaarder zijn en vond jij het op jouw beurt geweldig om zelf met ideeën te komen. Geniale ideeën. Gevolgd door diepzinnige vragen. En spelletjes. Veel spelletjes. Het laatste jaar maakten we samen jouw huiswerk. Ons huiswerk, volgens jou. Toen ik gisteren binnen kwam, voor de laatste keer, was je welkomstboodschap “We hebben geen huiswerk, dus wat gaan we dan doen?” We. En ‘ons huiswerk’. Geeft aan hoe sterk de band is. Na 6 jaar in goede en mindere tijden is dat ook niet zo gek.
Goed werk = cliënt weg
In gesprekken met andere ondernemers, gaat het wel eens over klanten binding. Als je je werk goed doet, komen je klanten bij je terug. Ik realiseerde mij dat dat in mijn vak anders is: Als ik mijn werk goed doe, komen ze niet meer terug! Aan de andere kant heb ik te maken met ontwikkeling van kinderen en ouders. En dat is een dynamisch proces waarbij je zo nu en dan best hulp kunt gebruiken. Bij de één gaat het ontwikkelen nu eenmaal meer vanzelf dan de ander. En de ene ouder kan meer aan dan de ander. Sommige ouders vinden het prettig om te kunnen sparren met een coach om zo ondersteuning te krijgen. Anderen weten hun weg op internet en zoeken het zelf wel uit. Verschil moet er wezen. Zeker als single valt het niet mee je kinderen op te voeden. Je staat overal alleen voor. Met wie moet je sparren? Wie spiegelt, behalve je kinderen natuurlijk? Wie neemt het even van je over als het niet gaat? Wie luistert en geeft advies zonder daar meteen een oordeel bij te geven? Ik dus.
Je doet het beste wat je kunt, op dit moment
Net zoals er 16 miljoen bondscoaches zijn, zijn er net zoveel mensen die je, gevraagd en ongevraagd, advies willen geven. Je met raad en soms zelfs daad bij staan. Helaas zit daar eigenlijk altijd een oordeel aan vast. Of jij moet je toch aanpassen aan wat zij willen doen en hoe ze het willen doen. Red je kind het bijvoorbeeld niet op school (thuiszitter), zit je kind veel achter de computer omdat dat z’n veilige wereld is, is je kind wat dikker dan gewenst is door alle stress, vul zelf maar in. Zijn er genoeg mensen die het wel eventjes op zullen lossen. Juist dan heb je steun nodig van iemand die aansluit bij wat jij en je kind kunnen, uit gaan van de situatie zoals die is en van daaruit adviseert, helpt, ondersteunt en zo nodig overneemt. Helpt keuzes te maken in het oerwoud van eisen dat op je af komt. Een steunpilaar is voor ouder(s) en kind (eren). Systemisch kijkt en werkt. En de tijd neemt. Voor jou. Blijft zo lang en zo vaak als nodig is.
En dan kan het zo maar zijn dat je op een gegeven moment 6 jaar verder bent en ontdekt dat het niét meer nodig is. Dat de welkomstboodschap is ‘Wat kom je hier doen?’. Je best nog wat kunt verzinnen omdat er best nog wel wat te doen is, maar de noodzaak weg is. Het kind en zijn ouders kunnen het zelf wel. Dan neem je afscheid. Met een tevreden gevoel. Een dubbel gevoel. Want je gaat elkaar ook missen. Gelukkig is het geen begrafenis, we komen elkaar vast nog tegen. ‘Bedankt voor de afgelopen 6 jaar. Misschien tot in de toekomst!’