Dat ik als duurzame, systemisch werkende coach niet vanzelf bedenk dat mijn gevoel om vaders te willen gaan coachen, iets met mijzelf te maken heeft, geeft wel aan dat ik op de eerste plaats gewoon een mens ben. Ik werk het beste als ik op mijn intuïtie vertrouw. En mijn intuïtie vertelde mij dat ik als coach niet voor niets eerst in contact kom met moeders en dan altijd terecht kom bij de vaders. Ook. Niet dat ik de moeders laat zitten, maar ze schuiven de vaders naar mij door, zeg maar.
Wat heeft dat dan met mij te maken?
Alles.
Ik ben goed in mijn coachende werk omdat ik daar talent voor heb. En omdat ik dat talent ontwikkel. Dat ontwikkelen doe ik aan de hand van alles wat er tijdens mijn leven op mijn pad komt. Een levenspad dat begon toen mijn vader en mijn moeder een leuke avond hadden gehad en besloten dat feestelijk en heel intiem samen af te sluiten. Tadaaaa… and so it begins!
Zoals mijn vader altijd zegt: “Scheld niet teveel op je ouders, je bent er wel een kind van.” Dat geldt dus ook voor mij. Vijftig procent van mijn DNA komt van hem af. Ik vond mijn vader altijd een lastig mens. Een boeman ook. Als kind kwam het erop neer dat ik ervaarde dat ik nooit wat van hem mocht. Ook al kon bij ons thuis altijd een heleboel. Mijn grote gebrek aan zelfvertrouwen was dan ook de schuld van mijn pa want die was er nooit voor mij, behalve dan om mij op de kop te geven. Zijn bulderende stem herinner ik mij goed.
Aan de andere kant was hij het altijd die naar school stapte om de leerkracht of docent te vertellen dat zoals ze mij behandelden niet door de beugel kon en dat dat per direct anders moest. Wat ook altijd gebeurde. Ook vond ik alles wat hij deed interessant. We hebben ook een paar dezelfde interesses. Ik heb veel van hem geleerd door hem altijd te helpen (waar mijn broer dat moest en daar geen zin in had), mee te gaan, er te zijn. Of hij dat nu leuk vond of niet. Kortom, het was een man waar ik tegenop keek en waar ik bang voor was tegelijkertijd. Ik was zijn grootste criticus (hij deed het nooit goed) en zijn grootste fan (wat hij deed, wilde ik ook).
Wat zegt dit over mijzelf?
Ik was mijn grootste fan, vond dat ik alles het beste wist en kon. Ik was tegelijkertijd ook bang voor mezelf, snapte een heleboel niet, kende mezelf eigenlijk niet en was dus ook mijn eigen grootste criticus. Dat is spiegelgedrag, zou ik nu zeggen. Mijn vader en ik zijn als water en vuur, zou je kunnen zeggen. Ouder worden maakt dat je anders naar elkaar gaat kijken. Zelf kinderen hebben maakt dat je anders naar jezelf gaat kijken. En dus ook naar je ouders. Tenminste, dat kan.
Mijn relatie met mijn vader heeft altijd op spanning gestaan. Eén van mijn talenten is het leggen van verbanden, kijkend naar het grote geheel en op lange termijn. Het duurt dan ook even voor ik een en ander bij elkaar gepuzzeld heb. Vóórdat ik echter zelf wist hoe ik in elkaar zat, verwachtte ik van mijn pa dat hij mij meteen snapte. Want mijn pa kan alles. Hele handige man. Dat is zijn superkracht. Dus dat kon hij ook. In mijn herinnering dacht hij er zelf ook zo over. Ik ken hem niet anders als stoer, hard voor zichzelf en ook voor ons. Je past je aan, je gedraagt je, wat anderen wel niet denken is belangrijker dan wat je zelf denkt. Als wij bijvoorbeeld als gezin op visite waren, was kijken naar een koekje al reden voor een uitbrander. Terwijl we thuis een koekje kregen als we daar zin in hadden. Mijn vader en moeder waren en zijn erg verschillend. En dat is heel fijn. Zeker omdat mijn vader overdag nooit thuis was. Ik leerde gebruik te maken van die verschillen. Zo wilde mijn pa niet dat we overdag tv keken. Vond hij niet nodig. Dus weet ik nu nog dat hij om vijf uur altijd thuis was van zijn werk, en wij dus om kwart voor vijf de tv uitzetten. En zo zijn er nog wel meer van die dingen. Ik denk dat iedereen dat wel herkent. In ieder geval de creatieve geesten onder ons. Is dat erg? Nee hoor. Zo lang je maar gelijkwaardig met elkaar omgaat. Er zijn vast dingen die ik nu nog steeds niet weet (en ook niet hoef te weten), dingen die hij mij verteld heeft die niet waar zijn of dingen die hij juist niet verteld heeft. Dingen die hij gedaan heeft in mijn belang. Of waarvan hij dacht dat het in mijn belang was.
Iedere vader heeft zijn eigen superkracht.
Nu ik zelf al 20 jaar ouderschap erop heb zitten, kijk ik heel anders naar mijn ouders. Ik heb het langst geworsteld met mijn relatie met mijn vader. Ik moest de zogenaamde navelstreng verbreken om echt mezelf te kunnen zijn. Op het moment dat ik hulp accepteerde bij het totaal op eigen benen gaan staan, het moment dat ik mezelf en alles wat ik in me had aankeek voor wat het werkelijk was, realiseerde ik mij wat die relatie zo maakte als ‘ie was. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat de impact die een ouder op z’n kind heeft dus enorm is. Vooral mijn vader heeft mij heel veel geleerd over mijzelf. Ook nu nog. Want een aantal dingen die ik van hem niet vond kunnen, deed ik zelf ook. Gek? Tuurlijk niet. Ik ben toch zijn dochter. En dat blijf ik. Zo rond mijn veertigste was ik zover dat ik met alles wat ik altijd al wist, of dacht te weten, alles wat ik zag, voelde, hoorde, ervaarde, ook iets kon doen in mijn eigen leven. Nog steeds natuurlijk. Je bent nooit uitgeleerd. Ontwikkeling staat niet stil. Begrip, ontstaan door een relatie gebaseerd op gelijkwaardigheid, heeft mij zelfvertrouwen en zelfinzicht gegeven, dat ik weer doorgeef aan mijn kinderen. Meenemend vanuit mijn eigen opvoeding wat bij hen en mij past, achterlatend wat niet voor ons is.
Feit is dat er in iedere opvoeding een hoop misgaat. Ik geloof erin dat iedere ouder altijd het beste doet wat op dat moment kan. Dat geldt voor mij en dus ook voor mijn pa. Kinderen zijn maatwerkpakketjes. Opvoeden dus ook. Je kunt je er niet op voorbereiden, je kunt er wel veel van maken. Wat wel helpt, is dat je als ouder jezelf kent. Dat je weet wie je bent, wat je kunt en waar je naar toe beweegt. En dus ook je eigen ontwikkeling heeft aandacht nodig. Daar zijn je kinderen bij gebaat. Ze helpen je er zelfs bij. Als je ze de kans geeft tenminste.
Opvoeden doe je nooit alleen. En vader (en moeder natuurlijk ook) ben je voor de rest van je leven. Voor je kind(eren) doe je alles. Ook hulp vragen.
Meer weten? Maak nu een afspraak voor een korte vrijblijvende kennismaking.
